درمان بدون جراحی شکستگی استخوان ساق پا

در درمان شکستگی های هر دو استخوان ساق پزشک معالج در اکثر اوقات فقط اقدام به جااندازی و درمان شکستگی استخوان درشت نی میکند و کاری با استخوان نازک نی ندارد. نازک نی معمولا بدون درمان خودش جوش میخورد و در صورتی هم که جوش نخورد مشکل خاصی در عملکرد ساق ایجاد نخواهد کرد.

ممکن است قطعات شکسته شده استخوان نازک نی با کمی جابجایی جوش بخورند که این هم مشکلی برای بیمار ایجاد نخواهد کرد. در مواردی بخصوص در شکستگی های قسمت های بالایی و یا پایینی استخوان درشت نی ممکن است پزشک معالج علاوه بر استخوان درشت نی، نازک نی ( فیبولا) را هم جااندازی و فیکس کند.درمان شکستگی های ساق ممکن است با روش های غیر جراحی با جراحی انجام شود.

روش درمان غیر جراحی شکستگی ساق پا

در مواردی که شکستگی بدون جابجایی است یعنی قطعات شکسته شده نسبت به هم حرکت نکرده اند باید از جابجا شدن شکستگی تا وقتی قطعات به هم جوش میخورند جلوگیری کرد. در این موارد درمان به صورت گچ گیری است. کف پا و ساق بیمار تا مفصل زانو گچ گیری میشود ( به نحوی که بیمار بتواند زانوی خود را خم و راست کند) و به بیمار توصیه میشود با کمک عصای زیر بغل راه برود و پای شکسته شده را هم بر زمین قرار دهد. بر حسب شدت شکستگی و وضعیت بیمار، گچ پس از 12-6 هفته خارج شده و نرمش های خاصی جهت بدست آوردن دامنه حرکات مچ پا و تقویت عضلات ساق انجام میشود. در چند هفته اولی که ساق بیمار در گچ قرار دارد پزشک معالج چند بار از آن رادیوگرافی به عمل میاورد تا مطمئن شود شکستگی جابجایی پیدا نخواهد کرد.

جا اندازی و گچ گیری شکستگی ساق پا

تعدادی از متخصصین ارتوپدی در مواردی که با شکستگی جابجا شده ساق مواجه میشوند ترجیح میدهند بجای عمل جراحی از جااندازی بسته و به دنبال آن گچ گیری استفاده کنند. یکی از مشکلات این نوع درمان اینست که وقتی مچ پای بیمار به مدت سه ماه در گچ میماند پس از خروج از گچ دچار محدودیت حرکتی میشود که ممکن است با فیزیوتراپی و انجام نرمش های لازم هم بطور کامل بهبود نیابد. این محدودیت حرکتی بخصوص در بیماران مسن بیشتر دیده میشود. با این حال در بیماران جوان و در شکستگی هایی که جابجایی استخوان های شکسته شده زیاد نیست میتوان از این روش هم استفاده کرد. در این روش پزشک معالج ساق بیمار را در اطاق عمل و تحت بیهوشی عمومی جااندازی کرده و سپس اندام تحتانی را در گچ بلندی قرار میدهد. در چند روز اول پس از گچ گیری بیمار باید در منزل دراز کشیده و ساق را در سطحی بالاتر از سطح قلب خود نگه دارد تا از ورم آن جلوگیری کند. به بیمار توصیه میشود انگشتان پا را مرتبا حرکت دهد و عضلات چهارسر ران را بطور مرتب و بصورت ایزومتریک منقبض کند. پزشک معالج در چند هفته ابتدایی بطور مکرر از ساق عکسبرداری میکند تا اگر شکستگی دچار جابجایی مجدد شد متوجه آن شده و اقدامات لازم را انجام دهد. پس از حدود یک هفته بیمار میتواند با دو عصای زیر بغل بدون اینکه پای طرف شکسته را بر زمین بگذارد راه برود. پس از حدود شش هفته گچ بلند بیمار با یک گچ کوتاه عوض میشود تا بیمار بتواند زانوی خود را خم و راست کند. این گچ دوم هم به مدت شش هفته دیگر باقی مانده و سپس خارج میشود.